zondag 11 november 2012

Algemeen leesverslag - Specht en Zoon


       Leesverslag algemeen

       1.             Algemene informatie
   a.       geef de standaardtitelbeschrijving:
                                            i.      auteur, titel
Willem Jan Otten, Specht en Zoon
                                            ii.      plaats van uitgave, jaar van uitgave, druk (jaar van eerste uitgave)
2004, Amsterdam, 1e druk
                                           iii.      aantal pagina’s
142

    b.      bepaal het genre (Zie: http://bicat.bibliotheekmaasland.nl/iconen.html en http://nl.wikipedia.org/wiki/Categorie:Roman )
Psychologische roman, er wordt veel nadruk gelegd op emoties en gevoelens.
   c.       geef een korte samenvatting van het boek, deze mag je van het internet halen (zie o.a.: (http://www.samenvattingen.nl/)
Felix Vincent, een redelijk beroemde portretschilder, krijgt de opdracht van z’n leven. Valery Specht, een steenrijke kunstverzamelaar, verlangt van hem zijn overleden zoon Singer te schilderen. Aan de hand van foto’s en een aantal videobeelden gaat ‘Schepper’ aan het werk. Felix, wordt ‘Schepper’ genoemd doordat het hele verhaal is geschreven vanuit de optiek van het schilderdoek waar Singer op komt te staan. Het is een groot doek, en heeft alle menselijke eigenschappen qua zintuigen. Hij, zo zullen we het doek voor het gemak noemen, is een Zeer Dicht Geweven Vier Maal Universeel Geprepareerd doek van twee bij honderd twintig, hij kostte een vermogen. Het duurt maanden voordat het doek beschilderd wordt en zo leren we Felix, zijn vrouw Lidewij en alle andere mensen die in het atelier van Schepper komen kennen. Tot op het moment dat Specht binnen komt lopen lijdt het doek een passief leven. Maar als dan uiteindelijk wordt besloten door Schepper dat hij het doek wordt waar Singer op wordt gemaakt en gaat hij een actief leven lijden. Door de ogen van het doek worden allerlei gegevens een stuk duidelijker doordat het doek namelijk eerst dingen beschreef door middel van gehoor. Zo kom je erachter hoe het atelier, Schepper en alle andere personen er uit zien.
Bij het schilderen van het doek gaat Schepper Singer identificeren met Tijn, een oud schoolvriendje van hem. Hij geeft Singer de blik van Tijn, en wat nog veel belangrijker is zijn penis. Het is een dopje. Dit is een belangrijk gegeven want door het hele verhaal heen is dit het gespreksonderwerp en het focuspunt van iedereen die het schilderij te zien krijgt, je aandacht wordt er naartoe gezogen. Vanaf het moment dat Schepper de penis te zien kreeg, Tijn liet zijn broek zakken, heeft hij geen contact meer met hem. 
Nadat het doek is beschilderd volgen de gebeurtenissen zich snel op. Zo wordt Lidewij zwanger en je komt erachter dat Specht een liefhebber is van kleine jongens. 
Dit komt het doek te weten door gesprekken tussen Schepper en Minke een journaliste en geheime minnaar van Schepper. De afgesproken datum waarop het doek opgehaald zou worden is dan allang voorbij. Schepper’s geweten begint te knagen. Hij heeft een schilderij gemaakt voor een pedofiel! De enige oplossing die hij ziet is het verbranden van ‘het ding’ zoals hij zijn schilderijen ziet. Op dit moment krijg je als lezer het gevoel dat het verhaal afgelopen is. Maar dit is niet zo. Schepper heeft een foto gemaakt van het schilderij en vanaf dat moment wordt het verhaal vanuit die foto verteld. Schepper steekt de polaroid in zijn zak en gaat daarmee naar de bevalling van zijn zoon. Na de bevalling gaat Schepper een lange fietstocht maken, onder andere naar de plek waar Tijn zijn broek liet zakken, hier huilt hij tranen van alle emoties die mensen kunnen hebben. Thuis gekomen in Nimmerdor, het huis van Schepper en Lidewij, staat daar de wagen van Specht. Specht is doodziek geworden, hij heeft namelijk een ernstige vorm van kanker. Hij weet van het verbranden van het schilderij en geeft Schepper de opdracht hem opnieuw te maken, zodat Singer hem zelf kan zien. Zo komen twee leugens naar boven, Singer is niet dood en Specht houdt echt van zijn zoon en is geen pedofiel.

              2.             Verwachtingen
Ik heb dit boek eigenlijk volledig willekeurig gekozen, ik moest een boek hebben en ben gewoon naar           titels gaan kijken die me interessant leken, toen kreeg ik dit boek in mijn handen. Na de achterkant vlug te lezen, besloot ik dat het me wel een leuk boek leek. Het ging over schilderen, en over de dood, en dat leek me dus wel interessant.

3.             Motieven en thema
De motieven in dit boek zijn:
Dood – De dood van de zoon, de vader gaat dood, Lidewij sterft bijna bij de bevalling en het doek wordt verbrand.
Schilderijen – Het hele boek gaat eigenlijk over een schilderij

Het thema is leven en dood.

4.             Beoordeling
a. schrijfstijl:      oordeel + citaat ter illustratie (+paginaverwijzing)
De schrijfstijl vind ik erg interessant. Otten schrijft namelijk met erg weinig leestekens. Ook als er iets gezegd wordt, gebruikt hij geen aanhalingstekens. Een voorbeeld hiervan:  Tijn, zei hij, waar ben je Tijn. Singer, zei hij, waar ben je Singer.
b. inhoud:           personages - tijd – ruimte – situaties – vertelperspectief
Personages:
De personages in het boek zijn leuk beschreven. Het doek – een eigenlijk levenloos voorwerp – wordt als hoofdpersoon neergezet en heeft zintuigen en emoties. Felix Vincent, ‘Schepper’, zo wordt hij door het doek genoemd, is een kunstenaar die, volgens het doek, er alles aan doet zo onopvallend mogelijk te blijven. De opdrachtgever Specht lijkt eerst een pedofiel te zijn, maar blijkt uiteindelijk toch een goede man te zijn. Het zijn allemaal unieke, eigen personages die allemaal bijdragen aan het verhaal.
Vertelperspectief: Het vertelperspectief is waarschijnlijk wat dit boek zo uniek maakt. Het verhaal wordt namelijk verteld door de ogen van een doek. Het hele verhaal door blijft het doek vertellen, en wanneer het verbrand wordt, pikt de foto van het doek het verhaal op. In het begin vond ik het nogal vreemd, maar als je eraan gewend bent is het erg humoristisch. Het doek kan namelijk niet bewegen, dus hij kan alleen vertellen wat hij van anderen hoort of in het atelier ziet.

5.             Eindoordeel[1]


Ik vond het verhaal best wel interessant, maar ook wel erg vreemd. Er zaten rare dingen in, zoals hoe de schrijver de overleden jongen begint te schilderen als een oude schoolvriend van hem, en die constante aandacht voor zijn penis. En ook dat Specht heeft gelogen over de dood van zijn zoon, vond ik nogal raar. Maar verder was het heel leuk, het is heel knap hoe het geschreven is vanuit het oogpunt van een schilderij. Zeker een aanrader voor lezers die iets nieuws willen proberen.

6.             Lijst van gebruikte bronnen


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)